เปรตลักกินของสงฆ์

พระคุณเจ้าหลวงปู่ชอบ ฐานสโม ท่านพูดถึงเปรตตนหนึ่งที่อยู่วัดท่าแขก ต.เชียงคาน องเชียงคาน จ.เลย ให้ฟังว่า..

“ ตอนท่านอาจารย์เสาร์พาเรามาพักอยู่วัดท่าแขก ท่านบอกเราว่า ท่านชอบ ที่วัดนี้มีเปรตผู้ชายตนหนึ่งตัวสูงๆผอมดำเหมือนถูกไฟไหม้จนเกรียมไปทั้งตัว ตัวสูงเท่าหลังคาโบสถ์ หาเก็บของบูดของเน่าในวัดกิน เก็บมูตรเก็บคูถกินไปตามกรรมของมัน ”..

“ เราจึงพิจารณาดูบุพกรรมของเปรตตนนี้ แต่ก่อนเปรตตนนี้อดีตเคยเป็นโยมอาศัยอยู่ในวัดนี้ ตอนที่ยังเป็นคนมีนิสัยชอบลักขโมยของ หรือไม่ก็ถือวิสาสะเอาของวัดไปกินไปใช้โดยไม่แจ้งให้พระเณรท่านทราบ อยากกินอะไรอยากได้อะไรมันก็แอบเอาไปเลยโดยไม่มีการขออนุญาตจากพระเณร พอพระเณรท่านถามมันก็ปฏิเสธ ด้วยมานะทิฐิของตนมันออกปากท้าทายไม่กลัวบาปกรรม ”..

“ เพราะความมืดบอดของจิตใจมันถึงทำแบบนี้ เข้าวัดแต่ตัว แต่จิตใจไม่มีวัตรปฏิบัติเลย คิดว่าบาปบุญไม่มีมันจึงไม่เชื่อในเรื่องของบาปกรรม ทำอะไรลงไปก็ทำไปตามกิเลสมันบงการ พวกจิตมืดบอดแบบนี้ยากแก่การโปรด ไม่รู้ว่าพระพุทธเจ้าอีกกี่พระองค์มาตรัสรู้มันถึงจะได้รู้เห็นธรรมกับเขาบ้าง ”..

“ พอสิ้นอายุขัยตายจากโลกนี้ไปแล้ว มันก็ได้เกิดเป็นเปรตที่นี่ เป็นเปรตที่มีความหิวโหยอยู่ตลอดเวลา หิวโหยเพราะบาปกรรมของตนบีบบังคับ อาหารการกินก็ไม่มีเพราะบาปกรรมมันปิดบัง เมื่อหิวขึ้นมาก็หาเก็บของบูดของเน่ากิน เก็บขี้หมาขี้แมวตามพื้นดินกิน เลียดินกินเสลดน้ำลายที่คนถ่มบ้วนทิ้งอยู่ตามพื้นดิน เรามาวัดท่าแขกทีไรก็เห็นแต่มันเดินเก็บกินมูตรคูถอยู่อย่างนั้น เห็นแล้วสังเวชใจ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม กรรมมันทำมาแบบนี้ ผลจึงออกมาแบบนี้ ”..

กราบเรียนถามองค์ท่านว่า ถ้าไม่มีสิ่งเหล่านี้แล้วเปรตตนนี้จะเอาอะไรกิน หลวงปู่พอที่จะโปรดสงเคราะห์เปรตตนนี้ได้ไหม.. 

หลวงปู่ชอบท่านตอบว่า “ เราโปรดมันไม่ได้เพราะจิตมันมืดบอด จิตไม่มีด้านดีพอที่จะรับบุญได้ เป็นโมฆะบุรุษผู้บกพร่องในธรรม อาหารของบูดเน่ามันเกิดจากผลกรรมของเปรตตนนี้ ของพวกนี้ไม่มีวันหมดหรอก เมื่อมันหิวขึ้นมาเมื่อไหร่ กรรมจะบันดาลให้มูตรคูถเหล่านี้ผุดขึ้นมาให้มันเห็นเอง สิ่งเหล่านี้จะหมดไปพร้อมกับกรรมของมันเท่านั้น ถ้ากรรมยังไม่หมดมันก็จะเป็นเปรตอยู่ที่วัดนี้ไปอีกนาน